نامه اي كه براي پسرم در تاريخ 8/5/89 نوشتم.

امروز پمپ آبمون خراب شده بود و بابا به آقاي موسي پور گفت كه بياد و اون رو درست كنه. شما هم طبق معمول وقتي ديدي كه بابا رفت بيرون زدي زير گريه و خودت رو از بغلم سر دادي پايين و پاهات رو زمين كوبيدي يعني اينكه چرا بابا رفت و شما رو نبرد !!! هر كاري كردم سرت گرم نشد كه نشد. بابا كه صدات رو شنيد اومد و شما رو هم برد. وقتي بابا و آقاي موسي پور اومدن خونه تا شيرهاي آب رو امتحان كنن توي بغل بابا بودي و داشتي با چشماي تيز (يعني شيطون) به من نگاه مي كردي !!! همين باعث شد كه بهت شك كنم. جلوتر اومدم و با دقت نگات كردم . ديدم يك چيزي از دهنت بيرون زده. كشيدمش بيرون و يك گل بزرگ صورتي از دهنت در اومد. (اوني كه از دهنت اومده بود بيرون پرچم گل بود!!) شما هم زدي زير گريه كه چرا گل رو از دهنت در آوردم. فهميدم از اينكه سر بابا گرم بوده استفاده كردي و وقتي بغل بابا بودي يك گل كندي و زود كردي تو دهنت. اونوقت بود كه مثل هميشه خندم گرفت و بغلت كردم و كلي بوسيدمت. البته از اين كارها زياد مي كني. چند روز پيش هم در حال بازي بودي كه متوجه شدم يواشكي دستمال كاغذي رو يك عالمه باز كردي و داري مي خوري !!! هر جا كه مي شيني نمي دونم از كجا دستمال مي ياري و اول سريع نصف مي كني و بعد يك تيكه اش رو مي گذاري دهنت! چند روز پيش هم يك برگ خورده بودي و چسبيده بود به سقت و من و بابا ، با زور در آورديمش. كلا هر چي كه مي بيني يا مي خوري و يا مي مالي به دندونات كه داره در مي يادو مي خاره. الهي قربون همه شيطونيات برم عزيزم.